Odarka Tsymbal

Historia naszego projektu rozpoczęła się latem 2022 roku. Robimy to, aby wspierać ducha narodu i pokazać, że ukraińska kultura istnieje. Zaczęłam projekt sama, ale teraz pomagają mi moi przyjaciele. Niektórzy są dobrzy w organizacji, niektórzy wykorzystują swoje umiejętności wystąpień publicznych, inni są kreatywni, uzdolnieni artystycznie.

Tak, zbieramy środki na fundację  “Повернись живим”. Po prostu przekazujemy wszystkie pieniądze, które ludzie wpłacają podczas eventu, a po każdej zbiórce sporządzamy raport na naszym koncie na Instagramie @prytomni.

W ciągu ostatnich dwóch wieczorów zebraliśmy ponad tysiąc złotych za każdy z nich. Kiedy zaczynaliśmy, otrzymywaliśmy jednorazowo około 400 zł. Do tej pory zorganizowaliśmy około 10 takich spotkań. Regularnie przychodzi na nie 40-50 osób. Przez cały czas istnienia projektu przekazaliśmy ponad 40 000 hrywien, co równa się około 4500 złotych.

Gramy też muzykę i czytamy nie tylko poezję, ale i prozę. Zawsze jesteśmy otwarci na nowe eksperymenty. Naszym celem jest pokazanie, że ukraińska kultura żyje, jest nowoczesna i interesująca dla ludzi – tak samo jak ludzie, którzy ją tworzą.

Aby zapisać się na czytanie poezji, wystarczy skontaktować się z nami przez Instagram (@prytomni), by omówić program. Założenie jest  takie, że wieczór poświęcony jest kulturze ukraińskiej, ale zawsze cieszymy się, gdy ludzie czytają po polsku, angielsku i białorusku lub w dowolnym języku, który im odpowiada. Po podstawowym programie jest czas przy wolnym mikrofonie – wtedy każdy chętny może zaprezentować coś swojego.

Jak już wspomniałam, jesteśmy otwarci na nowości. Mamy wieczory bardziej międzynarodowe i wieczory bardziej ukraińskie. Kiedy są te międzynarodowe, przychodzi sporo Polaków. Według mnie, około 30% widzów to Polacy. Ukraińcy czasem piszą po polsku, ale to raczej wyjątek.

Rosyjski zdarza się przy wolnym mikrofonie, ale bardzo rzadko. Reakcja jest zwykle niechętna lub też spokojna. Myślę, że może tak być, ponieważ jest wielu Ukraińców poddanych rusyfikacji albo pojawiają się stare wiersze pisane w zupełnie innych okolicznościach politycznych. Jednak pytanie brzmi: jakie znaczenie ma ten język w naszych czasach? W każdym razie uważam, że każdy ma prawo wybrać swój stosunek do języka. Rzecz jasna, ja jestem za rozpowszechnieniem języka ukraińskiego!

Są one o tym, co mnie boli, albo o tym, co kocham. To takie typowe dla pisania. Zawsze chodzi o coś innego, a jednocześnie o to samo. Piszę o rzeczach, które wywołują we mnie najwięcej emocji. Wojna w moim kraju i miłość. To są chyba czynniki, o których piszę najczęściej. Jednak miłość jest dla mnie szerokim pojęciem, ponieważ jest we wszystkim, co mnie otacza.

Nasza grupa, być może ze względu na jej wielkość, jest bardzo kameralna i rodzinna. Ale dołączają do nas również bardziej znane osoby i jesteśmy na to gotowi. Jednak teraz moim głównym planem jest praca ze środkami, które są i będą wykorzystywane do pomocy mojemu krajowi. To jest główny cel projektu. Z kolei inne czynniki opierają się na tym, jak nasza grupa widzi kolejne wydarzenie lub które osoby chcą do niego dołączyć. To właśnie tworzy wydarzenie.

Przybyłam do Polski po 24 lutego 2022 r. Większość życia spędziłam w Kijowie.

Spodobało mi się, że nasz uniwersytet ma wiele specjalizacji psychologicznych. Wybrałam tę, która mnie interesuje. Studiuję psychologię kliniczną. Uważam, że jest to interesujące i potrzebne. Po pierwsze pomaga mi lepiej zrozumieć ludzi, a po drugie po prostu czuję w sobie dużo siły i chcę pomagać innym, dlatego właśnie angażuję się w projekt „Prytomni”. 

W przyszłości oczywiście chcę pomagać ludziom w innych kwestiach. Jednym słowem, ten kierunek jest odbiciem mojej duszy.

Najbardziej podobają mi się Procesy Poznawcze. To bardzo interesujący przedmiot, mimo że jest trudny. Co wtorek mam 3-4 wykłady i myślę, że to właśnie ten wykład sprawia, że chętnie wstaję i idę na uczelnię. Wykładowca mgr Piotr Burkacki ze względu na swoją otwartość jest bardzo wspierający, zawsze można mu zadawać pytania i wiele się od niego nauczyć.

Po studiach chciałabym pracować indywidualnie z ludźmi potrzebującymi pomocy. Bardzo lubię też coaching i arteterapię.

Jestem tu sama i pomagam sobie sama. Studiuję i mam pracę. Poza tym praca, którą wykonuję, jest zawsze związana z ludźmi, czy to pomoc w rozpoczęciu projektu, czy też pomoc w przetłumaczeniu czegoś. Dla mnie ważna jest twórcza praca z ludźmi, bo to mnie fascynuje.

Do niedawna pracowałam nad projektem dla młodych imigrantów. Do moich obowiązków należało wyszukiwanie takich osób, pomoc w organizacji różnych inicjatyw, odpowiadanie na pytania dotyczące projektu online. Wkrótce będę miała nową pracę, która również będzie związana z organizacją projektu, ale także ze wsparciem mentalnym tych ludzi.

Oczywiście, to inny kraj, z własnymi zwyczajami, ale podoba mi się to, gdzie teraz jestem, po prostu czuję, że jestem tu, gdzie powinnam być 🙂

***
Z całego serca dziękujemy Odarce za świetną rozmowę i za pracę, którą wykonuje, za rolę, którą odgrywa i dobro, które niesie!

Alona Trokhymchuk,
AEH w Warszawie