Karolina Stobiecka

Podobnie jak u wszystkich. Osoby niesłyszące mogą robić te same rzeczy, co inni, oczywiście słuch jest tu jednak trudnością. Natomiast ja przeszłam operację implantu ślimakowego i codziennie noszę procesor, aby słyszeć, ale to nie znaczy, że słyszę w 100%. Miałam rehabilitację i dalej pracuję nad słuchem.

W klasie maturalnej jeszcze nie wiedziałam, co chcę studiować, ale bardzo lubiłam i nadal lubię tematy psychologiczne, np. gazetki z Newsweeka lub wykłady z TEDx o emocjach czy też zdrowiu psychicznym są dla mnie niezwykle interesujące. Dlatego bardzo się cieszę, że mam możliwość studiowania na AEH i nie żałuję tego wyboru! Specjalizację mogę wybrać dopiero na trzecim roku. Lubię siłownię, więc może zdecyduję się na psychologię sportu? Aczkolwiek to się jeszcze okaże!

Nie, kontaktowałam się z uczelnią przez e-mail, a także składałam wnioski przez internet. Natomiast na początku studiów byłam zestresowana, że jeśli pójdę na spotkanie towarzyskie z nowymi ludźmi np. do restauracji, nie będę w stanie ich usłyszeć. Ale na szczęście poznałam osoby, które rozumieją, z czym mam problem i szukają alternatywy, jak np. pisanie na telefonie albo mówienie głośniej i trochę wolniej. Oczywiście też czasem proszę o powtórzenie.

Kontaktuję się tu z Biurem ds. Osób z Niepełnosprawnościami (BON) zarówno przez e-mail, jak i na żywo. Poprosiłam o asystenta dydaktycznego, czyli osobę, która robi dla mnie notatki z wykładów. Jest to dużym ułatwieniem, ponieważ czasami podczas zajęć pojawiają się trudne pojęcia i nie daję z nimi rady, wtedy mogę zajrzeć do notatek.

Tak, asystent dydaktyczny jest zawsze na wykładach, ponieważ jego obowiązkiem jest głównie robienie notatek.

Asystent głównie przekazuje mi notatki, jeśli jednak mam jakieś trudności ze zrozumieniem wykładów, mogę go o to zapytać. Może pomóc również w sprawach organizacyjnych, dzięki temu mam pewność, że każda informacja zostanie mi przekazana.

Z BON-em kontaktowałam się, jeśli potrzebowałam wsparcia np. właśnie asystenta dydaktycznego. Poza tym często oferuje się zajęcia, na przykład z fizjoterapeutą, lub różne treningi dla osób z niepełnosprawnością.

Osoby niesłyszące w większości przypadków są wzrokowcami. Ja np. lubię robić mapy myśli lub próbować różnych metod, dzięki którym łatwiej zapamiętuję. Na studiach często korzystam z tabletu, gdzie mogę używać różnych aplikacji, takich jak Goodnotes do robienia notatek lub fiszek z aplikacji Quizlet. Jest to duże ułatwienie, ponieważ nie muszę nosić ze sobą na uczelnię masy rzeczy. Co do map myśli, robię je klasycznie, głównie słowa klucze i dodaję do nich np. zdjęcia. Dzięki takiej metodzie informacja szybciej zapada w pamięć.

Nie korzystam, ponieważ mam asystenta dydaktycznego, co zupełnie mi wystarcza. Ale znam mnóstwo osób niesłyszących, które korzystają z tłumaczy zarówno online, jak i stacjonarnie.

Nie widzę żadnych trudności ze strony uczelni. Zdarza się jednak, że przy ćwiczeniach, na których studenci rozmawiają między sobą, nie potrafię czegoś zrozumieć, bo mówią szybciej lub ściszonym głosem. Wtedy irytuje mnie, że nie mogę ich w 100% usłyszeć.

Jakoś muszę, nie mam innego wyjścia. Mogę ewentualnie dopytać osobę, która siedzi obok mnie, mogę też porozmawiać z wykładowcą, że mam takie trudności i ewentualnie poprosić osoby, które siedzą dalej, o powtórzenie.

Wierzę, że psychologia daje wiele możliwości! Poznałam na uczelni fajnych ludzi i wykładowców, którzy mają do tego pasję. Bardzo lubię profesor Magdę Najdę. Mieliśmy na pierwszym roku Wprowadzenie do psychologii i pani profesor świetnie prowadziła wykłady, które wywołały we mnie duże zainteresowanie psychologią. Z kolei profesor Barbara Sypniewska z przedmiotu Organizacja i zarządzanie potrafiła wprowadzić humor do nudnych teorii i wzbudzić zainteresowanie tematem wśród studentów.
Nie spotkałam się jeszcze z takim wykładowcą, który byłby arogancki czy coś w tym stylu, wszyscy jesteśmy na uczelni właśnie po to, by się rozwijać, a nie tylko zdobyć “papier”. Dużą zaletą jest to, że zawsze można po wykładach pójść do profesorów i dopytać, jeśli czegoś się nie zrozumiało, lub wysłać e-mail.
Jestem też wdzięczna, że mam możliwość korzystania z pomocy asystenta dydaktycznego, o którym wspominałam.

Tak, gram w siatkówkę. W zeszłym roku na AEH brałam udział w turniejach akademickich, gdzie poznałam wspaniałe osoby z drużyny. Graliśmy mecze z innymi uczelniami. Mieliśmy dodatkowo treningi na uczelni, gdzie mogliśmy się przygotować do meczu.
Jestem również w kadrze polskiej reprezentacji siatkówki dla niesłyszących. Uczestniczyłam w różnych turniejach, w tym międzynarodowych, jak Igrzyska Olimpijskie w Brazylii czy Mistrzostwa Europy, gdzie zajęliśmy czwarte miejsce, a teraz szykujemy się do Mistrzostw Świata w Japonii.
Podkreślam, że są osoby niesłyszące, które naprawdę świetnie radzą sobie w sporcie, ale też w edukacji, robią nawet doktorat. Oczywiście są bariery trudne do pokonania, ale wszystko jest możliwe!

Zaczęło się od tego, że mój brat był w reprezentacji Polski dla niesłyszących i widział we mnie potencjał. Zaproponował, żebym zgłosiła się do trenera kadry i tak to się zaczęło. Co ciekawe, podczas Mistrzostw Polski czy nawet na Igrzyskach nie wolno nam korzystać z aparatu słuchowego ani procesora. Jeśli sędzia zobaczy, że ktoś używa takiego urządzenia podczas meczu, może otrzymać karę. Dlatego na obozach trener często pilnuje, abyśmy nie używali żadnych urządzeń słuchowych.

Są kawiarnie, do których uwielbiam chodzić. Łazienki Królewskie są tak piękne! Mogłabym wymienić tyle ciekawych i wspaniałych miejsc! Jednak osobiście dla mnie dużym plusem w Warszawie jest to, że mogę spotykać się z osobami niesłyszącymi. W moim rodzinnym mieście, w Częstochowie, jest ich mniej. Natomiast stolica jest takim miejscem, w którym często organizowane są różne wydarzenia kulturalne także dla osób niesłyszących.

Od urodzenia jestem osobą niesłyszącą i poznałam na swojej drodze mnóstwo ludzi, którzy też są niesłyszący. Do dziś utrzymuję z nimi kontakty. Poza tym, istnieją tu różne organizacje i stowarzyszenia, jak STPJM (Stowarzyszenie Tłumaczy Polskiego Języka Migowego) czy Fundacja Kultury bez Barier. Prowadzone są webinaria w języku migowym, szkolenia, obozy itd. Takie wydarzenia znajduję oczywiście w internecie lub z polecenia moich znajomych.

***
Dziękujemy Karolinie za rozmowę i życzymy powodzenia oraz samych zwycięstw w kolejnych mistrzostwach, a także inspiracji do nowych osiągnięć na co dzień, gdyż, cytując naszą rozmówczynię, wszystko jest możliwe!

Alona Trokhymchuk,
AEH w Warszawie